Stevan Hristić

Stevan Hristić

Stevan Hristić (Beograd, 19. jun 1885 — Beograd, 21. avgust 1958) je bio srpski kompozitor,
dirigent, pedagog i muzički pisac.[1] Istaknuti je predstavnik poznoromantičarske stilske
orijentacije u srpskoj muzici prve polovine 20. veka.

Biografija

Rođen je u Beogradu kao stariji sin ministra i diplomate Koste Hristića (1852—1927) i Leposave
rođene Živadinović. Bio je unuk predsednika Vlade Nikole Hristića (1818—1911).

Svojom sveukupnom delatnošću je bio najistaknutiji kompozitor u Srbiji u prvoj polovini 20. veka.
Prva muzička znanja je stekao u Mokranjčevoj školi, da bi potom studije nastavio u Lajpcigu
(1904–1908), i to kompoziciju kod Š. Krela (Krehl) i R. Hofmana (Hofmann), a dirigentski kurs kod A.
Nikiša (Nikisch). Posle kraćeg rada u Srpskoj muzičkoj školi boravio je u Rimu, Moskvi i Parizu
(1910–1912). Pred Prvi svetski rat vratio se u Beograd i započeo dirigentsku aktivnost u Narodnom
pozorištu i pedagošku delatnost u Srpskoj muzičkoj školi (danas Muzička škola „Mokranjac“) i bogosloviji.
Između dva svetska rata dao je doprinos razvoju muzičkog života Beograda kao jedan od osnivača i prvi
šef i dirigent Beogradske filharmonije (1923–1934), dirigent Beogradske opere (1925–1935, njen direktor),
jedan od osnivača i prvih nastavnika Muzičke akademije u Beogradu (predavao je kompoziciju 1937–1950,
vršio dužnost rektora 1943–1944). Izabran je 1948. za dopisnog i 1950. za redovnog člana Srpske
akademije nauka i rukovodio radom Muzikološkog instituta. Nakon Drugog svetskog rata, 1945. učestvovao
je u osnivanju Udruženja kompozitora Srbije, čiji je bio dugogodišnji predsednik, takođe je bio i
prvi predsednik Saveza kompozitora Jugoslavije osnovanog 1950. godine.

Wikipedija

Po njemu se zove Osnovna muzička škola „Stevan Hristić” Mladenovac.

Stvaralaštvo

Hristićev opus nije velikog obima, ali uključuje opsežna dela: operu Suton (1925), balet Ohridska legenda (1947),
oratorijum Vaskrsenje (1912), više orkestarskih kompozicija (scenske muzike za pozorišne komade), dela iz oblasti
duhovne muzike (Liturgija, Opelo), koncertantne (Simfonijska fantazija za violinu i orkestar, Rapsodija za klavir
i orkestar), kao i horske kompozicije (Jesen, Dubrovački rekvijem) i kamernu vokalnu liriku (manji broj dela:
Bila jednom ruža jedna, Lastavica, Elegija, Veče na školju, Behar). Prvi put se pojavljuje kao pozorišni kompozitor
1907. godine u Beogradu, kada piše muziku za narodni komad "Čučuk Stana", od Milorada Petrovića -
Seljančice. Hristićev muzički jezik odlikuju melodijska invencija, koloritna orkestracija, poznoromantičarska i
delimično impresionistička harmonija, jasnoća i preglednost formalne strukture. Po svojoj primarno romantičarskoj
orijentaciji on se donekle razlikuje od druge dvojice svojih savremenika Konjovića i Milojevića, u čijim delima ima
više radikalnih zahvata u savremeni stilski izraz. Hristić je bliži mokranjčevskim korenima te njegov opus predstavlja
most od romantičarskih osnova ka modernim strujanjima. Hristićevo najznačajnije delo je prvi celovečernji
srpski balet Ohridska legenda.

Wikipedija